ვიქტორ მასლოვი: ადამიანი, რომელმაც 4-4-2 ტაქტიკა შექმნა და პრესინგი ახალ დონეზე აიყვანა
3 წლის წინ
ფეხბურთი
5 წთ
4-4-2-ის დაბადება და პრესინგის დანერგვა
1958 წლის მსოფლიო ჩემპიონატის ტრიუმფატორი, ვისენტე ფეოლას გაწვრთნილი ბრაზილიის ეროვნული ნაკრები გახდა. გუნდი 4-2-4 სისტემით თამაშობდა, სადაც გამოკვეთილ ორ ფორვარდს ფლანგიდან ორი გარემარბი ეხმარებოდა. იმ პერიოდში მიიჩნევდნენ, რომ 4-2-4 იდეალური საფეხბურთო სისტემა იყო, თუმცა ვიქტორ მასლოვი მიიჩნევდა, რომ მისი ფორმაციის გუნდი უნდა დააკომპლექტებინათ ფეხბურთელებს, რომლებიც ინდივიდუალურ როლებს შეითავსებდნენ. მისი მოთხოვნით, გარემარბები განაპირა ნახევარმცველებად იქცნენ, რომლებიც სამუშაოს როგორც წინა ხაზში, ასევე ნახევარდაცვასა და დაცვაშიც ასრულებდნენ. როგორც ცნობილი ბრიტანელი ჟურნალისტი და სპორტული პუბლიკაციების ავტორი, ჯონათან უილსონი აღნიშნავს, 4-4-2 სწორედ მასლოვის ინოვაცია იყო. ფეხბურთში ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული სტერეოტიპი არის ის, რომ სისტემა 4-4-2 ინგლისური ფეხბურთს უკავშირდება. ალფ რემზის მიერ გაწვრთნილმა ინგლისის ეროვნულმა ნაკრებმა, მსოფლიო ჩემპიონატი სწორედ აღნიშნული ტაქტიკით მოიგო და შედეგად, ინგლისურმა კლუბებმა ადაპტაცია სწორედ ამ ტაქტიკაზე დაიწყეს. თუმცა რეალურად, 4-4-2 სისტემა მასლოვის ხელში უკვე დანერგილი იყო.4-4-2 სისტემა იყო დამატებითი საშუალება განაპირა მცველებისთვის, თავისუფლად წასულიყვნენ შეტევაში, რადგან საჭიროების შემთხვევაში, მათ მიერ გათავისუფლებულ ზონას ნახევარმცველები აზღვევდნენ. რაც შეეხება ცენტრალურ ნახევარდაცვას, აქ ორი ფეხბურთელი მოქმედებდა: ერთის ფუნქციები საკუთარი კარის უსაფრთხოებაზე ზრუნვა იყო, ხოლო მეორე კი, გამთამაშებლის როლს ითავსებდა. მასლოვი მიიჩნევდა, რომ მოწინააღმდეგის ინდივიდუალურად აყვანა დროის ფუჭი კარგვა იყო და სანაცვლოდ, ბურთის ართმევის იდეალურ მოდელად თავისუფალი ზონის შეზღუდვას მიიჩნევდა - იმას, რასაც დღეს პრესინგს ვუწოდებთ. თანამედროვე ფეხბურთში, პრესინგი არავის უკვირს: ზოგიერთი პრესინგის განვითარებას რინუს მიხელსს მიაწერს, ზოგიერთი კი ერნტ ჰაპელს, თუმცა უდავო ფაქტია რომ პრესინგის განვითარებაში, თავისი მნიშვნელოვანი წვლილი მასლოვსაც აქვს შეტანილი. მასლოვის მიდგომით, დაცვასა და შეტევას შორის ბალანსი მაქსიმალურად იყო დაცული და გუნდის შედეგიანობა ერთიან სისტემაზე უფრო მეტად იყო დამოკიდებული, ვიდრე ინდივიდუალური შემსრულებლების ოსტატობაზე.